SZAFARZE

Pomnik św. Hannibala Marii Di Francia,

spowiednika Luizy Piccarrety, został umieszczony w Watykanie

We wtorek, 6 lipca 2010 roku, w samym sercu Kościoła – przy Bazylice św. Piotra w Watykanie – został umieszczony pomnik św. Hannibala Marii Di Francia. Ten wielki apostoł modlitwy o powołania kapłańskie i apostoł Królestwa Woli Bożej został w ten sposób uhonorowany przez Kościół. W środę, 7 lipca, papież Benedykt XVI pobłogosławił posąg tuż przed swoją cotygodniową audiencją generalną, podkreślając znaczenie modlitwy o powołania i potrzebę nowych świętych kapłanów.

Pomnik, wykonany z marmuru karraryjskiego, waży niemal 10 ton i ma wysokość 5,3 metra. Umieszczony został w niszy na Placu Rzymskich Protomęczenników, przy Łuku Dzwonów przy Bazylice św. Piotra.

W uroczystości osadzenia posągu, która odbyła się rano 24 czerwca 2010 roku, uczestniczyły Córki Bożej Gorliwości oraz ojcowie Rogacjoniści – duchowi synowie świętego Hannibala, w tym także Postulator Generalny jego sprawy kanonizacyjnej. Plac Rzymskich Protomęczenników otaczają pomniki najważniejszych świętych założycieli zgromadzeń zakonnych, do których teraz dołączył także św. Hannibal.

Wniosek o ustawienie pomnika został złożony przez zgromadzenia założone przez św. Hannibala jako wyraz czci i wdzięczności wobec jego osoby oraz w celu dalszego szerzenia jego świętości i duchowego dziedzictwa – zwłaszcza po jego kanonizacji.

Św. Hannibal był nie tylko gorliwym apostołem modlitwy o powołania, ale również pierwszym kapłanem, który rozeznał i zatwierdził pisma Luizy Piccarrety, mistyczki żyjącej w Woli Bożej. To on jako pierwszy zaczął publikować jej pisma, widząc w nich ogromny potencjał odnowy duchowej Kościoła. W swoich listach i działaniach wyrażał przekonanie, że duchowość życia w Woli Bożej jest „największym z darów”, jaki Bóg pragnie dać swoim dzieciom w czasach ostatecznych.

Ustawienie pomnika tego świętego przy sercu Kościoła ma zatem również głęboki wymiar proroczy — jako znak wezwania do odnowy Kościoła przez świętość kapłanów, modlitwę o powołania oraz otwarcie się na nowy nurt łaski: Dar Życie w Woli Bożej.

Relacja między św. Hannibalem Marią Di Francia a Sługą Bożą Luizą Piccarretą jest dobrze znana. W 1926 roku ojciec Hannibal pełnił funkcję jej wyjątkowego spowiednika, a ponadto został osobiście mianowany przez arcybiskupa Giuseppe M. Leo na cenzora kościelnego dla publikacji w trzech diecezjach: Trani, Barletta i Bisceglie. Jego głównym zadaniem było przeglądanie pism Luizy, które napisała do tego momentu. Po uzyskaniu Imprimatur od arcybiskupa, ojciec Di Francia rozpoczął ich publikację.

W liście do Luizy, ojciec Hannibal przypomniał jej, że arcybiskup udzielił mu "jurysdykcji nad tobą, twoimi pismami i ich publikacją, tzn. aby nimi zarządzał i dysponował publikacją według uznania". Ojciec Hannibal cieszył się nieograniczonym zaufaniem arcybiskupa Leo, co potwierdzają obszerne dokumenty.

To zajęcie pochłonęło go na tyle, że prawie odwróciło jego uwagę od obowiązków założyciela dwóch zgromadzeń: "Chcę, abyś wiedziała, że od kiedy całkowicie poświęciłem się wielkiemu dziełu Woli Bożej, praktycznie w ogóle nie zajmuję się moimi instytutami. Rozmawiam o tym z osobami duchowymi, trzymam się tego zagadnienia z tymi, którzy potrafią słuchać i promuję to, jak tylko mogę, nawet w moich instytutach..."

(List do Luizy Piccarrety - Messina, 14 lutego 1927).

Ojciec Święty Benedykt XVI pobłogosławi posąg.

Hannibal Maria Di Francia, wł. Annibale Maria Di Francia

(ur. 5 lipca 1851 w Mesynie, zm. 1 czerwca 1927 tamże) – włoski ksiądz rzymskokatolicki, zakonnik, założyciel Zgromadzenia Rogacjonistów Najświętszego Serca Jezusowego, działacz społeczny, święty Kościoła katolickiego

Życiorys

Urodził się w rodzinie arystokratycznej jako trzecie z czworga dzieci. Jego ojciec, wicekonsul papieski Francesco, zmarł, gdy ten miał 15 miesięcy.

Mając 17 lat, odczuł powołanie do kapłaństwa i do poświęcenia całego swojego życia modlitwie o powołania. Jak sam napisał, odczuł on wielką potrzebę proszenia Boga o dobrych i świętych kapłanów dla Kościoła Świętego:

Jak to możliwe, że prosi się o deszcz i o wszystkie inne potrzeby, a zapomina się prosić Dobrego Boga o kapłanów.

Wtedy to otrzymał intuicję swojego przyszłego charyzmatu, które opiera się na ewangelicznych słowach Jezusa:

Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana Żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo. (Łk 10, 2 ; Mt 9, 37 – 38).

Będąc w seminarium, Hannibal otrzymał wyjątkowy na owe czasy przywilej codziennego przystępowania do Komunii św. To ścisłe zjednoczenie z Jezusem Eucharystycznym objawiało się w sposób szczególny w trosce o tych wszystkich, którzy byli w jakiejkolwiek potrzebie materialnej, czy duchowej. I tak w 1878 roku, będąc jeszcze diakonem, spotkał Francesco Zancone, ślepego żebraka. To spotkanie zaważyło na całej jego przyszłości i od tego niemal momentu Hannibal opiekował się sierotami, biednymi i zapomnianymi.

16 marca 1878 roku został wyświęcony na kapłana i rozpoczął pracę duszpasterską dzielnicy awiniońskiej w miejscu, które było określane w Mesynie za skrawek ziemi przeklętej.

Dzielnica była zamieszkana przez biedotę i margines społeczny. W 1882 roku zaczął zakładać pierwsze sierocińce, które nazywano antoniańskimi, ponieważ ich patronem był św. Antoni Padewski. W 1887 roku założył zgromadzenie zakonne Córek Bożej Gorliwości, a w 1897 roku Zgromadzenie Rogacjonistów Serca Jezusowego. Zgromadzenie miało modlić się o ewangelicznych robotników na całym świecie. Działalność Di Francii była skierowana także na szerzeniu zainteresowania działalnością ewangeliczną wśród osób świeckich (rodziców, nauczycieli, polityków).

Hannibal Maria Di Francia zmarł w 1 czerwca 1927 roku w Mesynie. W 1964 roku papież Paweł VI ustanowił Dzień Modlitw o Powołania Kapłańskie jako odpowiedź Kościoła na inicjatywy świętego Hannibala. 7 października 1990 roku Jan Paweł II ogłosił o. Hannibala błogosławionym. 16 maja 2004 roku w Rzymie został kanonizowany przez Jana Pawła II.

źródło: Wikipedia