Chrześcijaństwo…, ale o co chodzi? Zastanawiające, że do tego pytania doprowadziła mnie prawie 20 lat temu osoba, która odeszła z Kościoła. Byłam w Kościele i jednocześnie mnie nie było…  Musiałam w swej letniości zajść tak daleko by zastanowić się czy całkowicie nie odejść, bo jeśli zostać to dlaczego? To pytanie dało początek  nawróceniu. Nie tyle szukałam Boga, co Prawdy. Zawsze była we mnie świadomość istnienia absolutnej Prawdy, która jest jedyna, nie zna kompromisu,  i która chce objawić się człowiekowi.

Od początku towarzyszyło mi również pragnienie zrozumienia, czym jest świętość, jej istoty i drogi do niej. Moje poszukiwania prowadziły mnie przez duchowość karmelitańką, mortfortiańską, sercańską, zmartwychwstańczą, Ruchu Światło Życie, modlitwę Jezusową  a najbardziej przez Najmniejszą Drogę Miłości s. Konsolaty Betrone i duchowość ignacjańską. Doprowadziły mnie do zrozumienia, że świętość jest zjednoczeniem z Bogiem jeszcze tu na ziemi.

Odkrywanie i podążanie tymi pięknymi drogami dawało mi dużo światła, rozpalało pragnienia, dało zrozumienie, że bez Boga jestem zupełnie niczym i absolutnie nic nie mogę zrobić. To nie była droga ku górze, ale raczej zstępowania w dół do głębin własnej nicości, by w końcu stanąć na fundamencie Boga. Równocześnie było we mnie zawsze otwarcie na więcej. Nigdy nie stawiłam Bogu bariery, zawsze miałam nadzieję na wszystko co objawiał i wielkie pragnienia, mimo grzeszności i zakrętów, jakimi prowadziło mnie życie. Ufam, że On/Prawda wszystko może i chce wypełnić we mnie to, do czego mnie powołał a ja staram się mówić "tak", choć nie raz jest ciężko.