O Darze Życia w Woli Bożej - Rev. J.L. Iannuzzi, STD, Ph.D.

O Darze Życia w Woli Bożej - Rev. J.L. Iannuzzi, STD, Ph.D.

Niniejsze opracowanie zostało przetłumaczone z oryginalnego tekstu w języku angielskim autorstwa o. Josepha Iannuzziego. W przypadku jakichkolwiek nieścisłości w tłumaczeniu, uprzejmie proszę o odniesienie się do oryginalnego tekstu w języku angielskim.

  TUTAJ - PDF - oryginalny tekst angielski

 TUTAJ  - PDF język polski

Podręcznik dla księży pouczających świeckich o darze Życia w Woli Bożej

Rev. JL Iannuzzi, STD, Ph.D. [nota o autorze na końcu]

Nota bene: Poniższe instrukcje stanowią streszczenie zatwierdzonej rozprawy doktorskiej Papieskiego Uniwersytetu w Rzymie, autoryzowanej przez Stolicę Apostolską i opatrzonej pieczęciami aprobaty kościelnej. Rozprawa ks. Josepha L. Iannuzzi, STD, nosi tytuł „Życie w Woli Bożej w pismach Luizy Piccarrety - badanie wczesnych soborów ekumenicznych oraz teologii patrystycznej, scholastycznej i współczesnej” i jest dostępna w sprzedaży online.

1 - Objawienie publiczne i prywatne: Katechizm Katolicki stwierdza, co następuje: „Nie należy już więcej oczekiwać żadnego publicznego objawienia przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Chociaż jednak Objawienie zostało już zakończone, to nie jest jeszcze całkowicie wyjaśnione; zadaniem wiary chrześcijańskiej w ciągu wieków będzie stopniowe wnikanie w jego znaczenie.„ (KKK, 66).

W powyższym punkcie [66] odkrywamy stopniowe ujawnianie (wyjaśnianie) publicznego objawienia. Jeśli z jednej strony punkt ten mówi, że Jezus objawił nam wszystko, czego potrzeba nam do zbawienia i nie należy się spodziewać żadnego nowego objawienia „publicznego” (Depozyt Wiary), to z drugiej strony stwierdza, że ​​nie wszystko w publicznym objawieniu Chrystusa zostało nam objawione „wyraźnie”! Jeśli chodzi o niewyjaśnione doktryny Jezusa, przypominam słowa Jezusa skierowane do uczniów przed odejściem z tego świata: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. (J 16,12).

Dokumenty kościelne z ostatnich 2000 lat stanowią dalsze świadectwo kontynuacji, ciągłego ujawniania objawienia publicznego, ponieważ nigdy nie stwierdziły, że  objawienie „zakończyło się” na Chrystusie, ale raczej, że publiczne objawienie Chrystusa jest „kompletne” [ang. complete]. Niestety, XIX-wieczne użycie słowa „koniec” jest w rzeczywistości bardzo niefortunnym tłumaczeniem łacińskiego słowa compleo, którego Kościół używa do opisania publicznego objawienia Chrystusa. Tak naprawdę compleo wcale nie oznacza „końca”, ale zamiast tego oznacza fundament objawienia, które w Chrystusie zostaje ustanowione raz na zawsze. Rzeczywiście objawienie dokonuje się poprzez oficjalny głos nauczania Kościoła (Magisterium), a także poprzez urząd proroka (przez którego Kościół dzisiaj otrzymuje objawienia prywatne), którego św. Paweł wymienia bezpośrednio po urzędzie apostolskim: „I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych,… ”(1 Kor. 12:28).

Jest to jeden z wielu powodów, dla których „prywatne” objawienia Kościoła – choć nie są niezbędne dla naszego zbawienia, niemniej jednak [są] cenne dla naszego uświęcenia – mają dziś znaczenie, ponieważ stanowią kontynuację i ciągłe odsłanianie „publicznego” objawienia Chrystusa. O ich znaczeniu świadczą duchowe konsekwencje, jakie nastąpiłyby, gdyby Kościół je zignorował: Gdyby Kościół zignorował prywatne objawienia św. Małgorzaty Marii, nie mielibyśmy dzisiejszej obietnicy łaski pokuty ostatecznej poprzez przestrzeganie 9 pierwszych piątków miesiąca, ani Święta Najświętszego Serca Pana Jezusa; gdyby zignorował prywatne objawienia św. Faustyny, nie obchodzilibyśmy Święta Miłosierdzia Bożego, które daje całkowite odpuszczenie wszystkich win i kar; gdyby zignorował prywatne objawienia Sługi Bożej Luizy Piccarrety nie mielibyśmy największego daru Bożego dla Kościoła, tj. Życia w Woli Bożej, które daje duszy na ziemi to samo wewnętrzne zjednoczenie z Wolą Bożą, jakim cieszą się święci w niebie.

Podsumowując, podczas gdy „publiczne” objawienie odnosi się do tego okresu Kościoła, kiedy Chrystus głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu, o której apostołowie złożyli pisemne świadectwo, i to jest na zawsze ustanowione i normatywnie poświadczone w Piśmie Świętym, „prywatne” objawienia wyjaśniają objawienie publiczne nowym przesłaniem od Chrystusa do dzisiejszych kościołów zakorzenionych w Tradycji. Znani teologowie kardynał Joseph Ratzinger, Urs von Balthasar, René Laurentin i Karl Rahner zgadzają się, że objawienie „nigdy się nie kończy” i że w Chrystusie i apostołach objawienie to dopełnia się w Nim „w sposób istotny” i jest normatywnie przekazywane przez apostołów w formie Pisma. Ponieważ jednak z upływem wieków następują nowe czasy i okoliczności, a Bóg w każdym wieku nadal objawia się swemu Kościołowi, objawienie, które „w sposób istotny” wypełniło się w Chrystusie, wymaga zawsze nowej „formy”, a ta forma jest często pisemnym świadectwem wielu współczesnych proroków, takich jak Luiza.

2 - Kim jest Luisa Piccarreta?

2.1 – Życie

23 kwietnia 1865: Narodziny i chrzest Luizy w niedzielę „in albis” (dokładnie 130 lat później Papież Jan Paweł II ogłosił ten dzień „Niedzielą Miłosierdzia Bożego”).

23 kwietnia 1874: W wieku 9 lat w niedzielę „in albis” Luiza przyjmuje Pierwszą Komunię i Bierzmowanie. Zaczyna słyszeć głos Jezusa.

1878: W wieku 13 lat Luiza otrzymuje pierwszą wizję Jezusa niosącego Krzyż, który błaga ją: „Duszo, pomóż Mi”!

1881: W wieku 16 lat Luiza akceptuje stan ofiary i jest sporadycznie przykuta do łóżka.

1882: W wieku 17 lat Luiza układa nowennę bożonarodzeniową, którą będzie odmawiać co roku do końca życia.

Listopad 1887: W wieku 22 lat Luiza zostaje ostatecznie przykuta do łóżka.

16 października 1888: W wieku 23 Luiza przeżywa swoje pierwsze zaślubiny, duchowe małżeństwo na ziemi.

7 września 1889: W wieku 24 lat Luisa przeżywa swoje drugie zaślubiny, duchowego małżeństwo w niebie, to znaczy dar Życia w Woli Bożej, w którym Jezus bierze w posiadanie serce Luizy. Kilka dni później Trójca potwierdza Luizę i ustanawia w jej sercu boskie zamieszkanie.

Niedatowany wpis z tomu 1 [Księga nieba]: Luiza przeżywa swoje trzecie zaślubiny, duchowe małżeństwo Krzyża.

28 lutego 1899: W wieku 33 lat w posłuszeństwie spowiednikowi Luiza zaczyna spisywać [przesłania od Jezusa].

16 listopada 1900: W wieku 35 lat Luiza przeżywa swoje czwarte zaślubiny, w których bierze w posiadanie Serce Jezusa, otrzymuje trzy boskie tchnienia i skupia się na byciu w centrum

Woli Bożej, posiadaniu jej całkowicie i kompletnie.

12 listopada 1925: Papież Pius XI ustanawia Święto Chrystusa Króla.

7 października 1928: W wieku 63 lat Luiza przenosi się do Sierocińca Sióstr Boskiej Gorliwości w Corato.

31 sierpnia 1938: Trzy pisma Luizy zostają umieszczone na Indeksie Książek Zakazanych, obok Faustyny ​​Kowalskiej i Antonia Rosminiego - wszystkie ostatecznie zostały zrehabilitowane przez Kościół.

7 października 1938: W wieku 73 lat Luiza opuszcza Sierociniec Sióstr Boskiej Gorliwości. Wielebny Benedetto Calvi przenosi Luizę na Via Magdalena, gdzie pozostanie do końca życia.

28 grudnia 1938: Luiza pisze swój ostatni tom (tom 36).

4 marca 1947: Po krótkiej walce z zapaleniem płuc - jedyną możliwą do zdiagnozowania chorobą w [jej] życiu - Luiza Piccarreta umiera.

20 listopada 1994: Otwarcie Procesu Beatyfikacyjnego Luizy; otrzymuje tytuł Sługi Bożej.

29 października 2005: Zakończył się proces beatyfikacyjny Luizy na szczeblu diecezjalnym.

2.2 – Doktryna

2.2.1 - Trzy Fiat: Stworzenia, Odkupienia i Uświęcenia: Chociaż każda z trzech Osób Boskich jest odrębna, ale nierozłączna, wielu teologów, w tym Augustyn, utrzymuje, że dzieła Boże ad extra mogą być przypisane każdej Osobie. W tekście Luizy to zawłaszczenie przypisuje Bogu Ojcu dzieło stworzenia, Bogu Synowi dzieło Odkupienia, a Bogu Duchowi Świętemu dzieło uświęcenia.

2.2.2 - Trzy sposoby modlitwy i działania: W świetle trójpodziału Jana od Krzyża, na trzy etapy mistycznego zjednoczenia z Bogiem, tj. oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie, i 7 wewnętrznych mieszkań Teresy z Avila, mistyczni teolodzy odkrywają dwa sposoby modlitwy i działania: sposób ludzki (modo humano) i sposób boski (modo divino). Sposób ludzki odpowiada etapowi oczyszczenia u Jana i pierwszym trzem mieszkaniom u Teresy. Sposób Boski odpowiada etapom oświecenia i zjednoczenia u Jana, i 4-7 mieszkaniom u Teresy. Dopóki dar Życia w Woli Bożej nie został bezpośrednio urzeczywistniony przez Boga w Kościele, nie było żadnej wzmianki o sposobie odwiecznym, to znaczy do czasu, gdy zatwierdzone pisma Luizy ujawniły, że dar Życia w Woli Bożej dopuszcza człowieka do Boskiego „odwiecznego sposobu”, w którym Bóg włącza i wywyższa modlitwy i działania duszy, do stałego uczestnictwa w jedynym odwiecznym działaniu Trójcy (ad intra operatio). Ponieważ działanie Trójjedynego Boga jest wieczne, a zatem wykracza poza czas i przestrzeń, wywyższenie przez Niego działań duszy umożliwia im przekraczanie czasu i przestrzeni oraz multilokację, jednocześnie wpływając na wszystkie istoty z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, myślące i niemyślące. W ten sposób duszy zostaje przywrócony dar, który posiadali Adam i Ewa, Jezus i Maryja, i który przywraca jej [duszy] urząd korony całego stworzenia. W rozdziale 3,57 i w następnych rozdziałach [księgi] Daniela i w 148 Psalmie Dawida, ich modlitwy [dokonane] sposobem Boskim wpływały na istoty ich czasu, mimo podobieństwa „krążenia” [forma modlitwy w Woli Bożej] Luizy w całym stworzeniu umożliwiają podjęcie modlitwy sposobem odwiecznym, która wpływa na istoty wszystkich czasów.

2.2.3 - Nowa świętość: Chociaż Jezus objawia Luizie, że odwieczny sposób świętości [ang. eternal mode of holiness ] jest nową świętością, która przewyższa wszystkie inne formy świętości, to stwierdzenie wymaga pewnych zastrzeżeń. Życie mistyczne jest pod wieloma względami zjawiskiem subiektywnie empirycznym i często nie jesteśmy w stanie obiektywnie określić wielkości świętości jednej osoby, a tym bardziej porównać jednej świętości z drugą. W rzeczywistości Jezus zapewnia Luizę, że dar Życia w Jego Woli Bożej jest nie tyle wezwaniem do osobistej świętości, ile wezwaniem do uświęcenia wszystkiego dla urzeczywistnienia Jego Królestwa. Chociaż jest zatem daremne porównywanie tej czy innej świętości, można śmiało stwierdzić, że jedna forma świętości może być większa od drugiej, gdy jej wielkość jest zdeterminowana wewnętrzną naturą daru a nie przez wierną odpowiedź odbiorcy na wszelką łaskę, którą Bóg zechce jej udzielić, a wierność tę widzi tylko Bóg.

2.2.4 - Różnica między „pełnieniem” a „życiem” w Woli Bożej: Rozważając boskie i odwieczne sposoby modlitwy i działania, Jezus objawia Luizie wyrażenia: „Spełnianie Woli Bożej” na oznaczenie sposobu pierwszego, i „Życie w Woli Bożej” na oznaczanie sposobu drugiego. Twierdzi, że „Życie w Woli Bożej” jest wzorem „najbliższym błogosławionych w niebie” i tak dalekim od „pełnienia Woli Bożej” „jak  niebo od Ziemi". Poniższa analogia przedstawia te dwa sposoby: Boski sposób modlitwy to modlitwa świętej osoby na ziemi, która pragnie modlić się za dusze zmarłych na cmentarzu. Aby to zrobić, musi chodzić od jednego nagrobka do drugiego, aby zobaczyć, za kogo się modli, a następnie modlić się za tę duszę, jedną duszę na raz. Odwieczny sposób modlitwy to [modlitwa] tego, kto chcąc modlić się za dusze na cmentarzu, wznosi się w górę i widzi z lotu ptaka wszystkie dusze, aby modlić się za wszystkie jednocześnie. Życie w Woli Bożej oznacza zaproszenie jedynego odwiecznego działania Boga do naszych skończonych modlitw i działań, który przekazuje im wieczną wartość, dzięki której wpływają one jednocześnie na wszystkie dusze z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.

2.2.5 - Dar życia w Woli Bożej ustanawia w duszy „Realne Życie” Jezusa. To „Realne Życie” jest podobne do „Realnej Obecności” Jezusa w Eucharystii i jest przedłużane w duszy, która Żyje w Woli Bożej. Katechizm Baltimore stwierdził, że po spożyciu przez kogoś konsekrowanej Hostii, przypadłości chleba pozostają w nim przez około 15 minut, a następnie zostają strawione. Jezus powiedział Luizie, że w duszy, która żyje w Woli Bożej, Jego obecność w konsekrowanej Hostii jest przedłużana, chociaż przypadłości [Hostii] są strawione, ustanawiając jego Realne Życie. W ten sposób dusza, która Żyje w Woli Bożej staje się „żywą hostią”, to znaczy kolejnym Jezusem wstawiającym się za ludzkością.

2.3 – Duchowość

2.3.1 - Poranne Ofiarowanie w Woli Bożej (zobacz strona 11,12): (Luisa również odnosi się do tego jako do „aktu uprzedzającego”). Jezus prosi, abyśmy odmawiali tę modlitwę przy pierwszym blasku dnia, bo robiąc to, zapraszamy Boskie odwieczne działanie do wszystkich naszych myśli, słów i działań przez cały dzień. W związku z tym Bóg włącza nasze ograniczone czyny w swoje wszechobejmujące działanie, które podtrzymuje i ożywia wszystko. W tym także wszystko, co myślimy, mówimy i robimy, podtrzymuje i ożywia wszystkie stworzenia w całym kosmosie.

2.3.2 - Odnowienie Porannego Ofiarowania w ciągu dnia:

(Luisa również odnosi się do tego jako do „teraźniejszego aktu”). Ponieważ rozproszenia w ciągu dnia może zmniejszyć skuteczność naszej modlitwy Porannego Ofiarowania,  jesteśmy proszeni o odnawianie jej od czasu do czasu w ciągu dnia. To odnowienie może być powtórzeniem słów Porannego Ofiarowania lub może być prostym dążeniem wyrażonym w jednym lub dwóch zdaniach, w których zapraszamy Trójcę do nieustannego działania w naszej pamięci, intelekcie i woli oraz by stale wzmacniała nasz oddech, bicie serca i przepływ krwi. Rzeczywiście, Jezus objawił Luisie że, w Adamie przed upadkiem, Bóg Ojciec działał nieustannie w jego woli i biciu serca, Syn Boży w jego intelekcie i przepływie krwi, a Duch Święty w jego pamięci i oddechu.

2.3.3 - „Krążenia” w stworzeniu: 

[Krążenia zostały spisane przez Luizę w dziele „Pious Pilgrimage of the Soul in the Workings of the Divine Will” - „Pobożna pielgrzymka duszy w działaniach Bożej Woli” - nie ma obecnie polskiego tłumaczenia]

Każdego dnia dusza stara się odpłacić miłości, którą Bóg złożył w stworzonym świecie z miłości do niej, przechodząc przez cały stworzony świat, adorując, dziękując i wielbiąc Boga. Tutaj dusza „bilokuje” się w stworzonym świecie, asymilując swoje myśli, słowa i czyny z myślami, słowami i czynami wszystkich ludzi, i wychwala, wielbi i dziękuje Bogu w imieniu [wszystkich] istot w całym kosmosie. Asymilując w swoim codziennym życiu każdą myśl, słowo i czyn z tymi wszystkimi istotami, dusza przebóstwia wszelką stworzoną aktywność.  Rzeczywiście, Jezus mówi Luizie, że w jego ukrytym życiu każdy jego oddech, krok, słowo, a nawet jego podrzędne akty, przebóstwiały wszelką ludzką działalność i działalność wszystkich [stworzonych] istot; podczas gdy jego Męka odkupiła człowieka, jego ukryte życie przebóstwiło człowieka.

Luisa wykonywała swoje „Krążenia” dwoma poruszeniami swojej duszy. Aby lepiej zilustrować tę wewnętrzną dynamikę, jej pierwsze poruszenie wewnętrzne miało charakter ogólny, ofiarowując Bogu miłość, uwielbienie i dziękczynienie za i w imieniu wszystkich istot jednocześnie. Szczególne było jej drugie poruszenie wewnętrzne, przez które ofiarowywała Bogu wszystko z osobna lub w całości, np. czyny wszystkich ludzi, ruchy gwiazd, drzew itp. Przypominając modlitwy [z księgi] Daniela 3,57ff i z Psalmu 148, „Krążenia” Luizy wywierały wpływ na stworzony świat i dzięki odwiecznemu działaniu Boga wywierały wpływ nie tylko na istoty [żyjące] za jej życia, ale wszystkich czasów i jednocześnie.

2.3.4 - Powtarzanie „Boskich aktów” duszy: Boskie akty są jednym odwiecznym działaniem Trójcy (która przekracza czas i przestrzeń i wpływa jednocześnie na wszystkie istoty),  pochłaniając nasze skończone akty w taki sposób, że nasze akty wpływają również na wszystkie istoty. Takie Boskie akty przygotowują wszystkich ludzi do otrzymania daru Życia w Woli Bożej, pomagają „wyzwolić stworzenie z niewoli zepsucia” (Rz. 8,21), przygotowują świat na powszechną epokę pokoju i pomagają urzeczywistnić na ziemi spełnienie się modlitwy Ojcze Nasz: „Przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi”.

1. 2.3.5 - Rozważanie „Godzin Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa” 

2. [w Polsce wydane pt. „24 godziny Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa”, podtytuł: 33 dni Ad Iesum per Mariam. Praktyki i refleksje oraz jako „24 godziny Męki Pańskiej”, i pod tym samym tytułem „Godziny Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa”]

Prawdopodobnie jest to dzieło zaopatrzone w największą ilość odpustów, jakie napisała Luiza, ponieważ modlitwy zawarte w tej medytacji pomagają ratować dusze i zapobiegać nieszczęściom, zapewniają duszom ochronę i czynią zadośćuczynienie Bogu. Jezus mówi Luizie, że ci, którzy regularnie rozważają to dzieło, jeśli są kuszeni, przezwyciężą wszelkie słabości, a jeśli są niedoskonali, staną się święci i osiągną doskonałość. Ponadto zapewnia ją, że nie ma duszy, która trafiłaby do czyśćca lub nieba, która nie skorzystałaby z tych Godzin Męki.

2.3.6 - Rozważanie o Najświętszej Maryi Pannie w Królestwie Woli Bożej, 36 lekcji, które uczą nas, jak Żyć w Woli Bożej: 

2. [W Polsce wydane pt. „Dziewica Maryja w Królestwie Woli Bożej” oraz „Fiat. Dziewica Maryja w Królestwie Woli Bożej” podtytuł: Ad Iesum per Mariam. Trzy apele]

Są to codzienne medytacje na każdy dzień  maja (w tym 5 dodatkowych lekcji na prośbę jej [Luizy] spowiednika), ale można je wykorzystać do medytacji w dowolnym miesiącu. Jak Jezus dawał nam lekcje w 36 tomach, tak tutaj Maryja oferuje 36 lekcji.

2.3.7 - 36 tomów: 

[Mowa o dziele Luizy, któremu tytuł nadał sam Jezus “Book of Heaven: The Call to the Creatures to the Order, to the Place and to the Purpose for Which They Were Created by God” w Polsce tłumaczenie nosi tytuł “Księga z nieba” i różne podtytuły zależnie od tomu, w 2025 r. dostępne tomy 1,2,3,4 oraz „Królestwo mojej Bożej Woli pośród stworzeń – KSIĘGA NIEBA – przywołanie stworzenia, aby powróciło do porządku, na swoje miejsce i do celu, do jakiego zostało stworzone przez Boga” tomy 1,2,3,4,11,12,13,14]

Zawierają one objawienia Jezusa dane Luizie na temat tego, jak żyć w Woli Bożej. 36 tomów zawiera ponad 8550 stron napisanych przez Luizę, która ukończyła niewiele więcej niż edukację [na poziomie] klasy pierwszej. Z 36 tomów pierwsza grupa 12 tomów dotyczy Fiat Odkupienia, druga grupa 12 tomów dotyczy Fiat Stworzenia, a trzecia grupa 12 tomów dotyczy Fiat Uświęcenia. Podczas gdy Luiza pisała w sposób rozproszony i nieskoordynowany, jej doktryna – jak wykazałem w mojej rozprawie doktorskiej – pozostaje niepodważalna. Jej 36 tomów jest przeznaczonych przede wszystkim dla hierarchii Kościoła, jego kapłanów i biskupów, których Jezus wzywa do ich przeglądu i interpretacji w świetle Pisma Świętego, Tradycji i nauk Magisterium.  Mają oni następnie przekazać je świeckim za pomocą doktrynalnie słusznych i krótkich nauk. Ponieważ niewielu świeckich będzie miało czas, aby przeczytać ponad 8550 stron, wszystkie 36 tomów zostało systematycznie przedstawionych i skondensowanych na 400 stronach dla świeckich w zatwierdzonej rozprawie doktorskiej zatytułowanej „Życie w Woli Bożej w pismach Luizy Piccarrety - badanie wczesnych soborów ekumenicznych oraz teologii patrystycznej, scholastycznej i współczesnej” (dostępnej do kupienia online).

[Rozprawa doktorska niedostępna obecnie w j. polskim. Tytuł oryginału. “The Gift of Living in the Divine Will in the Writings of Luisa Piccarreta – an inquiry into the early ecumenical councils, and into patristic, scholastic and contemporary theology”]

2.3.8 - Postęp duszy w Woli Bożej: Niektóre dusze żyją niedoskonale w Woli Bożej, inni bardziej doskonale, a jeszcze inne do tego stopnia, że zanurzą się całkowicie w Woli Bożej. Te trzy etapy wewnętrznego wzrostu daru Życia w Woli Bożej znajdują się w tomie 11, 29 czerwca 1914 roku i odpowiadają one przerywanemu, ciągłemu i pełnemu uczestnictwu w tym darze.

2.3.9 - Cztery kroki do Życia w Woli Bożej: Pragnienie (przyznaje nam ten dar), wiedza (rozwija nas w tym darze), cnota (zakotwicza nas w tym darze) i życie (aktualizuje ten dar). Podczas gdy dusza w stanie łaski może, ze świętym pragnieniem, natychmiast wejść w jedno wieczne działanie Boga i wpływać na wszystkie rzeczy jednocześnie, to dopiero gdy dusza zostanie ugruntowana w cnotach, może doświadczyć życia w Boskiej Woli, ponieważ życie oznacza ciągłość w jednym wiecznym działaniu Boga.

Poranne Ofiarowanie w Woli Bożej

(akt uprzedzający)

Jezus mówi Luizie, że każdego ranka nasza modlitwa powinna być w Woli Bożej. Jezus uczy Luizę i każdego z nas, jak odmawiać tę modlitwę każdego ranka. 27 maja 1922 r w tomie 14 Jezus wyjawia Luizie, że akt uprzedzający, czyli Poranne Ofiarowanie w Woli Bożej powstaje, gdy dusza, przy pierwszym blasku dnia, utwierdza swoją wolę w Woli Bożej. Tutaj dusza decyduje i potwierdza, że chce żyć i działać tylko w Woli Bożej. W tej porannej ofierze dusza przewiduje wszystkie swoje akty, które wykona przez cały dzień jako poświęcone Woli Bożej. W tym momencie akty duszy zaczynają płynąć w jednym, odwiecznym Boskim akcie, który nie mając początku ani końca, wywyższa jej akty obejmując wszystkie akty życia z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. 

Jednakże, ponieważ wzgląd na siebie, zaniedbania i inne rzeczy w ciągu dnia mogą zmniejszyć skuteczność aktu uprzedzającego, tak jak chmury zasłaniające słońce, trzeba ten akt odnowić w ciągu dnia. Jezus nazywa tę odnowę aktem rzeczywistym, który usuwa rzeczy, które mogą osłabić akt teraźniejszy [uprzedzający]. Jezus objawił Luizie, że zarówno akt uprzedzający jak i rzeczywisty są niezbędne do Życia w Woli Bożej: pierwszy z nich przygotowuje i dopuszcza duszę do Życia w Woli Bożej, podczas gdy drugi utrzymuje i rozszerza duszę w tej samej Woli.

Jeśli twoja etyka pracy opiera się na dużym zaangażowaniu, możesz odnawiać akt uprzedzający trzy-cztery razy dziennie. Otóż sposób odnawiania tego aktu nie ogranicza się do jego powtarzania, chociaż jest to dobra metoda. Bóg jest zadowolony, widząc, że wyrażasz swoją miłość do Niego na różne sposoby. Możesz odnowić ten akt, na przykład, w Jego Fiat Stworzenia, w Jego Fiat Odkupienia lub w Jego Fiat Uświęcenia.

Otóż, kiedykolwiek odnawiamy ten akt, powinniśmy, jak Luiza, czynić to dwoma poruszaniami duszy. Luiza często stosowała to podejście. Pierwsze poruszenie duszy jest „ogólne” i tutaj składamy Bogu miłość, uwielbienie i dziękczynienie za wszystkie rzeczy naraz, tak jak są one obecne w odwiecznym teraz. Drugie poruszenie  jest „szczegółowe” i tutaj ofiarowujemy Bogu wszystkie rzeczy w grupach, po jednej na raz (słońce, kosmos, gwiazdy, wody, całą ludzkość itd.) lub indywidualnie (ta lub inna konkretna rzecz). Luiza konsekwentnie praktykowała oba poruszenia, aż przeszła do swojej wiecznej nagrody. Następujący akt uprzedzający, znany również jako Poranne Ofiarowanie w Woli Bożej, jest piękną modlitwą skompilowaną z licznych fragmentów 36 tomów Luizy zgodnie z jej metodą modlitwy, którą stosowała każdego ranka.

PORANNE OFIAROWANIE W WOLI BOŻEJ

Niepokalane Serce Maryi, Matko i Królowo Woli Bożej, błagam Cię przez nieskończone zasługi Najświętszego Serca Jezusa i przez łaski, jakich Bóg udzielił Ci od Twojego Niepokalanego Poczęcia, o łaskę aby nigdy nie zbłądzić. 

Najświętsze Serce Jezusa, jestem biednym i niegodnym grzesznikiem i błagam Cię o łaskę, abyś pozwolił naszej Matce i Luizie, ukształtować we mnie Boskie akty, które nabyłeś dla mnie i dla wszystkich. Te akty są najcenniejsze ze wszystkich, ponieważ niosą wieczną moc Twojego Fiat i oczekują na moje „Tak, Bądź Wola Twoja” ( Fiat Voluntas Tua ). 

Dlatego błagam Was, Jezu, Maryjo i Luizo, abyście mi towarzyszyli, gdy teraz się modlę:

Jestem niczym a Bóg jest wszystkim, przybądź Wolo Boża. Przybądź Ojcze Niebieski, aby bić w moim sercu i poruszać moją Wolę; przybądź umiłowany Synu, aby płynąć w mojej krwi i myśleć moim rozumem; przybądź Duchu Święty oddychaj moimi płucami i przywołuj moją pamięć.

Jednoczę się w Woli Bożej i umieszczam moje kocham Cię, uwielbiam Cię i błogosławię Cię Boże za Fiat Stworzenia. Z moim kocham Cię moja dusza bilokuje się w stworzeniach niebios i  ziemi: kocham Cię w gwiazdach, w słońcu, w księżycu i na niebie; Kocham Cię  w ziemi, w wodzie i w każdej żywej istocie, którą mój Ojciec stworzył z miłości do mnie, abym mogła odwzajemnić się miłością za miłość. 

Teraz wchodzę w Najświętsze Człowieczeństwo Jezusa, które obejmuje wszystkie akty. Umieszczam moje Uwielbiam Cię Jezu w Twoim każdym oddechu, biciu serca, myśli, słowie i kroku. Uwielbiam Cię w kazaniach Twojego życia publicznego, w cudach, których dokonywałeś, w sakramentach, które ustanowiłeś i w najgłębszych warstwach Twojego Serca. 

Błogosławię Cię Jezu w każdej Twojej łzie, uderzeniu, ranie, cierniu i każdej kropli Krwi uwalniającej światło dla życia każdego człowieka. Błogosławię Cię we wszystkich Twoich modlitwach, zadośćuczynieniach, ofiarach i we wszystkich wewnętrznych aktach i bólach, które cierpiałeś, aż do ostatniego tchnienia na krzyżu. Dołączam Twoje Życie i wszystkie Twoje akty, Jezu, do mojego kocham Cię, uwielbiam Cię i błogosławię Cię .

Wchodzę teraz w akty mojej Matki Maryi i Luizy. Składam Moje dziękuję w każdej myśli, słowie i akcie Maryi i Luizy. Dziękuję w przyjętych radościach i boleściach Odkupienia Jezusa i Uświęcenia Ducha Świętego. Zjednoczona z Waszymi aktami sprawiam, że moje, dziękuję Ci i błogosławię Cię przepływa w kontakcie z każdą istotą, by wypełnić ich akty światłem i życiem: wypełnić akty Adama i Ewy; patriarchów i proroków; dusz z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości; świętych dusz w czyśćcu; świętych aniołów i świętych.

Teraz przyjmuję te akty jako swoje i ofiarowuję je Tobie, mój czuły i kochający Ojcze. Niech [te akty] pomnażają chwałę Twoich dzieci i w ich imieniu niech oddają Ci chwałę, zadośćuczynienie i cześć.  

Zacznijmy teraz nasz dzień od naszych Boskich aktów zjednoczonych razem. Dziękuję Ci Trójco Przenajświętsza za umożliwienie mi wejścia w jedność z Tobą przez modlitwę. Przyjdź Królestwo Twoje, bądź Wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi. Fiat

O autorze:

Ks. Joseph Leo Iannuzzi jest doktorantem Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego. Ukończył studia podyplomowe w zakresie medycyny, muzyki, antropologii, socjologii, filozofii i teologii. 

Jako młody student medycyny, w 1988 roku, Joseph udał się do sanktuarium maryjnego, gdzie został zainspirowany do wstąpienia do seminarium. W 1991 roku uzyskał tytuł doktora filozofii i otrzymał nagrodę Kilburn. Podczas 15-letniego pobytu we Włoszech, ks. Iannuzzi studiował włoski, hebrajski, grecki, łacinę i inne języki. Uzyskał również tytuł licencjata, magistra i doktora teologii [ang. STB, M. Div., STL and STD, Ph.D. in Theology] ze specjalizacją w patrystyce, dogmatyce i mistycyzmie. 

Ks. Iannuzzi był jednym z czterech wybranych studentów, którzy otrzymali stypendium  Papieskiego Uniwersytetu Biblijnego w Rzymie na studia teologiczne w Ziemi Świętej. Podczas pobytu w Rzymie pomagał egzorcyście Rzymu, o. Gabrielowi Amorth, napisał kilka książek o proroctwach i objawieniach. Występował w EWTN i był gospodarzem kilku audycji telewizyjnych i radiowych. Przetłumaczył wiele prac teologicznych na język angielski i jest autorem siedmiu publikacji. 

Pierwszy kontakt o. Iannuzziego z pismami włoskiej mistyczki Luisy Piccarrety miał miejsce ponad dwadzieścia lat temu podczas odprawiania godziny świętej w klasztorze trapistów. Zrządzeniem opatrzności na pustej ławce przed nim leżał tom Luizy. Po przeczytaniu go odkrył na parapecie klasztornym broszurę tej samej mistyczki. Następnego dnia starsza zakonnica (obecnie nieżyjąca) podeszła do niego i zapytała, czy byłby zainteresowany przetłumaczeniem dzieł Luizy z włoskiego na angielski. Przyjął to zadanie. 

W 2012 r. ks. Iannuzzi pomyślnie ukończył doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i przetłumaczył na język angielski wszystkie pisma Luisy, które są cytowane w jego rozprawie doktorskiej i zatwierdzone przez Papieski Uniwersytet, która jest autoryzowana przez Stolicę Apostolską. Jest autorem ponad 20 publikacji i przetłumaczył wiele prac na temat teologii mistycznej i dogmatycznej. Ks. Joseph jest obecnie konsultantem teologicznym (peritus) w sprawie beatyfikacji kilku mistyków katolickich.