LUIZA PICCARRETA - WIKIPEDIA

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o Luizie zapraszam cię do zapoznaniem się z moim artykułem na Wikipedii.

Luiza Piccarreta (ur. 23 kwietnia 1865 w Corato; zm. 4 marca 1947)[1] – włoska tercjarka dominikańska, mistyczka[2], stygmatyczka[3], znana jako Mała Córeczka Woli Bożej[4]. W swoim najbardziej obszernym dziele (36 tomów) The Book of Heaven zawarła przesłanie Daru Życia w Woli Bożej[5].

Życiorys

Luiza Piccarreta nazywana „Świętą Luizą”[2] urodziła się w Corato 23 kwietnia 1865 w Niedzielę in albis, którą 130 lat później Jan Paweł II ogłosił Niedzielą Miłosierdzia Bożego[6]. Rodzicami Luizy byli Rosa Tarantino i Vito Nicola Piccarreta. Rosa Tarantino nie odczuwała bólów porodowych przy narodzeniu córki[7]. Tego samego dnia Piccarreta została ochrzczona. Była czwartą spośród pięciu córek[8].

Luiza w dzieciństwie miała cierpieć z powodu ataków szatana, który dręczył ją również fizycznie[4]. W wieku 9 lat przyjęła Pierwszą Komunię Świętą i bierzmowanie. Od tamtego czasu miała zacząć słyszeć wewnętrzny głos, który przypisała Jezusowi i godzinami modliła się przed Najświętszym Sakramentem[4]. W wieku 13 lat miała doznać pierwszej wizji Chrystusa niosącego krzyż i błagającego ją o pomoc słowami „Duszo pomóż mi”[9].

Luiza w tym czasie zaczęła popadać w niewyjaśniony stan zesztywnienia. Jej ciało choć dawało oznaki życia, zachowywało się jak martwe. Rodzina chciała ją leczyć biorąc ten stan za chorobę, jednak nie udawało się znaleźć medycznego uzasadnienia dla jej stanu. Ostatecznie rodzina zwróciła się o pomoc do zakonnika o. Cosmy Loiodicego. Ten uwolnił Luizę z tej przypadłości za pomocą znaku krzyża[9]. Fakt, że codziennie rano musiał zjawiać się kapłan, aby znakiem krzyża uwolnić ją ze stanu zesztywnienia był powodem wielkich cierpień dla Luizy. Kapłani nie dowierzali autentyczności tego zjawiska, dlatego raz została pozostawiona w tym stanie na ponad dwadzieścia dni[10]. Z drugiej strony niezbędna obecność księdza spowodowała, że Luiza przez całe swoje życie była pod opieką kapłańską[11].

Arcybiskup Giuseppe Bianchi Dottula po rozeznaniu sprawy, postanowił przyznać Luizie specjalnego spowiednika. Został nim o. Michele De Benedictis[10]. Od szesnastego roku życia Luiza przyjęła stan duszy ofiarnej i była sporadycznie przykuta do łóżka[6]. Kilka lat później, od 1889 roku, przyjęła ten stan na stałe i pozostała unieruchomiona przez kolejne pięćdziesiąt osiem lat[12]. W 1883 roku, gdy miała 18 lat, została przyjęta do III Zakonu Dominikańskiego, przyjmując imię Magdalena[13]. W wieku 63 lat Luiza przeniosła się do Sierocińca Sióstr Boskiej Gorliwości w Corato. Pozostała tam przez 10 lat, potem została przeniesiona do domu na ulicy Via Magdalena i tam pozostała do końca życia[6].

Ks. Benedetto Calvi, ostatni spowiednik Luizy, pozostawił o niej takie świadectwo[14]:

Modlitwa, praca, cierpienie, pocieszanie, doradzanie, nauczanie, oświecanie umysłów, ogrzewanie serc, przemienianie dusz. Jej łóżko przekształcało się w cudowną ambonę, z której z mądrością i z boskim namaszczeniem przemawiała i wewnętrznie przemieniała dusze. Wielu wychodziło z jej pokoiku wyraźnie przemienionych, zadziwionych i wzruszonych, i gotowych do oczyszczenia się w spowiedzi świętej. Była naszym piorunochronem, który chronił przed piorunami potężnej sprawiedliwości Bożej, oburzonej przez zniewagi naszych grzechów.

ks. Benedetto Calvi

Cuda i proroctwa

Luizie przypisuje się wiele cudów i spełnionych proroctw, które miały miejsce za jej życia i po śmierci. Wśród proroctw m.in.: trzęsienie ziemi w Mesynie, dnia 28 grudnia 1908[15] i zakończenie wojny w Afryce[16]. Wśród cudownych uzdrowień odnotowano m.in.: uzdrowienie z epilepsji[17], raka[18], paraliżu[19], krwotoku[20] a także guza[21]. Odnotowano przypadki wskrzeszeń[22]. Luiza miała znać szczegóły z przyszłości wielu ludzi[23].

Luiza przez około siedemdziesiąt lat prawie nie piła i nie jadła. Gdy z posłuszeństwa wobec swoich spowiedników spożywała raz dziennie bardzo skromny posiłek, był on natychmiast zwracany. Niezwykłość tego zjawiska polegała na tym, że całe zwymiotowane jedzenie było w nienaruszonym stanie, jakby nigdy nie zostało zjedzone i wydzielało przyjemny zapach[24]. W swoim dzienniku odnotowała, że Jezus objawił jej, że przygotowywał ją do tego, aby żyła wyłącznie Jego Wolą, która razem z codzienną Komunią Świętą miała stanowić jej chleb codzienny[25].

Luiza posiadała ukryte stygmaty, które trzymane były w tajemnicy, a które czasami krwawiły. Gdy o. Bernardino Giuseppe Bucci, krewny Rosarii Buccii, która zajmowała się Luizą przez czterdzieści lat [26] wyraził zdziwienie co do posiadania przez Luizę stygmatów, ponieważ nigdy ich nie widział na jej rękach, otrzymał następującą odpowiedź[3]:

Oczywiście, że nie, ponieważ były wewnętrzne i tylko ja i kilka innych osób je widziałyśmy. Wśród nich byli jej spowiednicy i siostry Cimadomo, a także, jak sądzę, jej siostrzenica, Giuseppina. W rzeczywistości, jeśli wzięło by się dłoń Luizy i uniosło ją do światła, to widoczny byłby wewnętrzny otwór. Kiedy w nocy wchodziłam do jej pokoju, często znajdowałam ją całą we krwi: tyle krwi sączyło się z jej stóp, rąk i boku, że jej koszula nocna i łóżko były nią nasiąknięte. Czasami krew kapała nawet na podłogę. Nie tylko jej ciało, ale także głowa i twarz były pokryte krwią: wyglądała jak ukrzyżowana. Pierwszy raz byłam głęboko wstrząśnięta, wierząc, że zmarła z powodu utraty krwi i pobiegłam po ścierki, żeby ją oczyścić, ale kiedy wróciłam, znalazłam ją absolutnie czystą, z wyjątkiem prześcieradła. Wszystko zniknęło. To zjawisko zdarzało się dwa lub trzy razy do roku.

Rosaria Bucci

Jej śmierć i pogrzeb nosiły znamiona cudowności. Ciało nie dostąpiło stężenia pośmiertnego, pozostawała w pozycji siedzącej[27].

O. Bucci naoczny świadek jej pogrzebu relacjonował tak[28]:

Odwiedziłem ciało Luizy kilkakrotnie w ciągu czterech dni, kiedy pozostawała wystawiona na widok publiczny, dotykając jej kilka razy i biorąc niektóre z kwiatów, które stale kładziono na jej stopach i nogach, których zazdrośnie strzegłem przez wiele lat wśród moich książek. Wiele z nich zostało przekazanych chorym, którzy, gdy ich dotknęli zostali uzdrowieni i mogli uczestniczyć w jej pogrzebie. Gdy trumna przejeżdżała, przykutych do łóżka zanoszono do drzwi ich domów i wielu, jak mówiono, otrzymało szczególne łaski.

Bernardino Giuseppe Bucci O.F.M.

Wiele cudownych wydarzeń i uzdrowień mających mieć miejsce w jej życiu, zgodnie z jej wolą, nie zostało ujawnionych[29].

Nie mogę mówić o tych rzeczach, Luiza zawsze mi zabraniała mówić o nich. Jej spowiednik był jedynym, który wiedział wszystko i był depozytariuszem jej niezwykłych zjawisk. Luiza ze swej strony zawsze udawała, że nic się nie wydarzyło i nie pozwalała, by powiedziano o tym choćby jedno słowo. Wszystko musiało być poddane autorytetowi księdza i tylko on mógł zdecydować, czy zjawiska mają być ujawnione. Luiza nic nie robiła i nic nie pisała bez upoważnienia swego spowiednika, była tak poddana autorytetowi Kościoła, że nic nie miało być znane, spisane i ujawnione bez jego zgody.

Rosaria Bucci

Cuda miały nie ustać po śmierci Luizy. Świadectwa uzdrowień przesyłane są do Sekretariatu Stowarzyszenia Luiza Piccarreta – Piccoli Figli della Divina Volontà. Współczesne najbardziej znane uzdrowienia dotyczą Marii Margarity Chavez chorej na zapalenie płuc z licznymi powikłaniami, której lekarze nie dawali więcej niż 24 godziny życia[30], Laudira Floriana Waloski, który doznał poważnego urazu głowy po upadku z drabiny[31] i uzdrowienia z raka[32].

Ojciec Pio w życiu Luizy

Luiza i ojciec Pio nigdy się nie widzieli jednak znali się i darzyli wzajemnie szacunkiem[33]. Federico Abresch, który dostąpił nawrócenia za sprawą ojca Pio, został przez niego wysłany do domu Luizy, gdy jej trzy pisma zostały umieszczone na indeksie ksiąg zakazanych ze słowami: „Droga Luizo, święci służą dla dobra dusz, ale ich cierpienie nie zna granic”[34]. Znane są również słowa ojca Pio kierowane do przyjeżdżających do niego mieszkańców Corato: „Po co tu przyjechaliście? Macie Luizę, idźcie do niej” oraz „Luiza będzie znana na całym świecie”. Federico Abresch został Apostołem Woli Bożej. Wraz z duchową córką ojca Pio Adrianną Pallotti otworzył w San Giovanni Rotondo Dom Woli Bożej i rozprzestrzeniał duchowość Życia w Woli Bożej[35].

Spowiednicy Luizy

Śmierć i uroczystości pogrzebowe

Luiza Piccarreta zmarła, po ciężkim zapaleniu płuc, 4 marca 1947 r. Była to jedyna zdiagnozowana choroba w jej życiu[6]. Ciało Luizy, przez trzy dni, pozostawało wystawione na widok publiczny, by można było oddać mu cześć. Jej ciało nie uległo stężeniu pośmiertnemu a sama Luiza wyglądała jakby spała. Jej kończyny były elastyczne a kilka sztywnych kręgów kręgosłupa, spowodowało, że złożenie jej w trumnie było niemożliwe. Zbudowano specjalną, oszkloną trumnę, w której została złożona w pozycji siedzącej. Tysiące ludzi uczestniczyło w jej pogrzebie, zarówno z Corato jak i spoza miasta, w tym liczne zakony i niezliczona liczba księży. Luizę pochowano w rodzinnej kaplicy Don Benedetto Calvi 3 lipca 1963 r. Kilka lat później jej doczesne szczątki spoczęły w kościele parafialnym Santa Maria Greca[28][38].

Doktryna Życia w Woli Bożej

Nasz Pan, który z wieku na wiek coraz bardziej pomnaża cuda swojej miłości, jak się zdaje, chciałby z tej dziewicy, którą On nazywa najmniejszą spośród znalezionych na Ziemi, pozbawionej wszelkiego wykształcenia, ukształtować narzędzie zdolne do misji tak wzniosłej, że żadna inna nie mogłaby się z nią równać, mianowicie triumfu Bożej Woli na całej Ziemi, w zgodzie z tym co zostało powiedziane w Ojcze Nasz: Bądź Wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi.

św. Hannibal di Francia, 24 Godziny Męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa

Luiza posiadała tylko podstawowe wykształcenie i ograniczone słownictwo. Poprzez te ograniczenia Jezus miał ukazać, że doktryna, która jest zawarta w jej pismach nie pochodzi od niej samej, ale od Boga, który jest pierwszorzędnym autorem jej pism[39]. Życie w Woli Bożej, które jest darem[40], jest najważniejszym przesłaniem płynącym z życia i pism Luizy Piccarrety. Stanowi ono wypełnienie modlitwy Ojcze nasz a dokładnie prośby "Bądź Wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi"[41].